Starość - okrucieństwo natury.

Spędziłam prawie trzy tygodnie w Polsce, w tym 13 dni w Łodzi.

Większość czasu byłam z moimi rodzicami, gotując dla nich, robiąc zakupy i sprzątając. 

Wróciła biała, ostra i sypiąca śniegiem zima i moi staruszkowie bali się wychodzić z domu na śnieg i lód.

  Trudno jest chodzić po zlodowaciałych chodnikach i ścieżkach, gdy się jest wiekową osoba w złej kondycji fizycznej. Odwiedzali nas najbliżsi moich rodziców; ciotki, wujowie, dalsza rodzina i  przyjaciele. Większość w tym samym przedziale wiekowym co moi rodzice, chociaż trafiali się młodsi i starsi też. Przedział wiekowy tak pomiędzy 60-tym i 90-tym rokiem życia.

Większość strasznie narzekała na starość i była w groźnej depresji. Zniedołężnienie, choroby, niemożność robienia tego co kiedyś się robiło; pamięć która staje się złośliwa lub milcząca; 

brak perspektyw na poprawę; 

niespełnienie się w życiu, złe decyzje, podjęte kiedyś bardzo dawno temu, czekanie na śmierć. Wszystko to mi się strasznie zakodowało w 

mózgu i w sercu.

Od paru dni jestem w Anglii, ale ciągle jeszcze nie mogę wyrwać się z tego okrutnego dramatu i wizji jaką jest starość i perspektywa tego co mnie może czekać.